UNI A-PACK

UNI A-PACK, meyve, sebze ve etlerin raf ömrünü artırmak için yeni aktif ambalaj yelpazesi üretmek için kullanılabilen fonksiyonel polimerlerdir. Onları normalden çok daha uzun süre taze tutar (zamanın iki katından fazla) ve yiyecek israfını azaltmaya yardımcı olur.

Genel olarak, gelişmiş ambalaj (i) geliştirilmiş, (ii) aktif ve (iii) zeki/akıllı ambalaj olarak sınıflandırılabilir. Aktif ve akıllı/akıllı paketleme durumunda, eklenen bileşen normalde içerdiği malzemelerle etkileşime girerek gıda korumasının ve raf ömrünün iyileştirilmesine yol açar.

UNI A-PACK, iç ambalajın gaz bileşimini, yani O2, CO2, Etilen ve Nem ile mikrobiyal büyümeyi kontrol eder. Ambalajın içindeki atmosferin kontrollenmesi raf ömrünün uzamasına neden olur ve daha taze gıdalar ve tarım ürünleri sağlar.

Aslında, bu ambalajın kontrollü bir atmosfer ajanı olarak kullanılması, depolama ve taşıma sırasında taze ürün atıklarını önemli ölçüde azaltabilir. Sonuç olarak, daha uzun mesafeli taşıma mümkün olacaktır.

UNI A-PACK ambalajı Salatalık, Brokoli, Patlıcan, Otlar, Kabak, Nar, Şeftali, Armut, Kiraz, Muz, Çam Elması, Mango vb. gibi taze ürünlerin ambalajlanmasında kullanılabilir. UNI A-PACK, Fındık, Et ve Kümes Hayvanları gibi ürünlerin raf ömrü uzatması için de kullanılabilir. Her tarımsal malın ve gıda türünün belirli bir ambalaj poşetinde/konteynerinde paketlenmesi gerektiği düşünülmelidir.

UNI A-PACK ambalajında gelişmiş formülasyonun varlığı, polimerik ambalajın termal stabilite, esneklik, mekanik mukavemet, gaz/nem bariyeri özellikleri ve UV-ışık geciktiriciliği gibi çeşitli ilgili özelliklerini/performansını geliştirir. Gelişmiş ambalajın temel amacı, kabın içindeki gaz bileşimini, bağıl nemi ve UV ışığına maruz kalmayı kontrol ederek daha uzun raf ömrü sağlamaktır. Aktif bir gıda ambalajı, sadece pasif bir bariyer görevi görmeyen, aynı zamanda gıda ile istenen bir şekilde etkileşime giren bir sistem olarak tanımlanabilir, örneğin istenen bileşikleri (antimikrobiyal veya antioksidan ajanlar) serbest bırakarak veya bazı zararlı faktörleri (oksijen veya su buharı gibi) ortadan kaldırarak. Bu tür etkileşimlerin sonuçları genellikle gıda stabilitesindeki gelişmelerle ilgilidir.